Gisteren mochten we opeens niet meer in onze vertrouwde ren, want Rob was de ren aan het afbreken, maar goed nieuws! Eindelijk is het dan zover, vandaag wordt de nieuwe buitenren geplaatst door Otten Pet Cages. Lucky en ik vinden dat mega interessant en kijken nieuws­gierig wat ze allemaal aan het doen zijn. Ivian en Joey doen alsof het ze niet interesseert en blijven boven op bed liggen. Moeten ze zelf weten, maar ze missen al de fun.

Onze nieuwe buitenren bestaat uit een kleine ren, met dicht dak, waar we via een luikje in de bijkeuken in kunnen en dan is het de bedoeling dat we via een hoge sluis door kunnen lopen naar de grote ren. Foto’s van onze nieuwe ren kun je vinden in fotoalbums – buitenren.

Helaas duurt het plaatsen langer dan de bouwers gedacht hadden, dus ze moeten de volgende dag terug komen om het verder af te maken. Aangezien het vandaag zaterdag is, komen ze pas maandag weer. Dus dit weekend nog niet buiten spelen in een mooie grote ren, helaas, maar de kleine ren is wel gereed, dus we kunnen wel naar buiten. Als de werkers weg zijn komen Ivian en Joey ook kijken en mogen we met z’n allen in de kleine ren.

Wel een beetje vreemd hoor, want hier zijn alleen maar plankjes om op te springen en verderop zien we onze vertrouwde krabpaal staan en nog veel meer leuke dingen, maar daar mogen we niet naar toe. Lucky springt gelijk naar de hoogste plank en gaat voor de (dichte) sluis zitten te jammeren.

Afgelopen zomer was er weinig te beleven, veel regen en weinig zon, dus weinig buiten geweest en die beloofde mooie grote buitenren is er ook nog steeds niet, balen dus. Ik heb onze blikopeners hier eens op aangesproken en die vertelden mij dat die ren echt nog dit jaar er zal komen. Aangezien er later is begonnen met de aanleg van de tuin, kon de ren ook niet eerder opgemeten/geplaatst worden. Klinkt logisch, maar eerst zien, dan geloven.

Na mijn operatie moest ik nog een maand lang de gewone 4 porties laxeermiddel slikken en daarna is dit langzaam afgebouwd naar nul. Geen enkel moment meer problemen gehad en eigenlijk heb ik dus vanaf dag 3 na mijn operatie normaal ontlasting gehad en gehouden. Dus het gaat HEEL HEEL GOED met mij en gelukkig zitten mijn mensen ook niet constant meer onder mijn staart te kijken, want daar werd ik op en duur wel een beetje zat van. Ook gaat het weer een stuk beter tussen mij en mama, we spelen geregeld weer met elkaar en ik mag ook weer af en toe bij mama liggen slapen (het heeft zo zijn voordelen om gewoon bij mama thuis te blijven wonen).

Vandaag had ik opeens een dikke bult (halve ei) op mijn buik. Personeel gelijk in alle staten en direct gebeld met de Kompaan en besproken wat dit zou kunnen zijn. Er werd gedacht aan een mogelijk allergische reactie op oplossende hechtingen, maar ze adviseerden ons om naar eigen DA te gaan om een eventueel breukje uit te sluiten. Eigen DA constateerde een breukje, met uitstulpend vetweefsel. Dit doorgegeven aan de Kompaan en ik werd gelijk 2 dagen later ingepland voor een operatie, echter door vakantie en andere spoedoperaties moest mijn operatie helaas met een week uitgesteld worden. 1 dag na dit telefoontje was mijn bult opeens verdwenen?!?! Na een paar dagen was bult nog steeds verdwenen en dus maar weer contact opgenomen met de Kompaan en toen afgesproken mij niet te opereren, aangezien er geen noodzaak meer was. Ik moest natuurlijk wel goed in de gaten worden gehouden (niets nieuws onder de zon, want ze zitten toch ook al constant onder mijn staart te kijken, waarom weet ik niet hoor). Operatie is volgens mij en mijn buik niet meer nodig.

Eindelijk hebben ze mij dan toch weer opgehaald! Hoezo 1 nachtje, omdat ik toevallig geen zin had om te plassen in een vreemde omgeving hebben ze me daar nog een nacht gelaten, balen zeg. Eind 2e dag toch geplast en 1 klein/hard keuteltje geproduceerd en toen kwamen mijn mensen me gelukkig de volgende dag weer ophalen. Volgens mij was er toen niets meer aan de hand en zo reageerde ik ook en ik was blij weer thuis te zijn. Thuis lekker gegeten en 's avonds ook nog een normale ontlasting (zonder pijn/moeite) gehad en hier waren mijn mensen natuurlijk heel erg blij mee, ik vond het gewoon normaal.

De grote dag is aangebroken, mijn mensen doen erg zenuwachtig, maar ik heb nergens problemen mee hoor. Ik stap gewoon in mijn reismand en laat me lekker rijden. Na de dubbele operatie (anuscorrectie en sterilisatie) moest ik daar een nachtje blijven slapen en dat vond ik toch niet zo leuk. Ze deden me daar ook nog een hele gekke kap om mijn nek omdat ik niet aan mijn wondjes mocht komen. Alsof ik dat úberhaupt van plan was, nou echt niet dus, vandaar dat ik mij ’s avonds gelijk weer uit die kap geworsteld heb. Gelukkig zagen ze ook in dat ik er niet aan zou komen en hoefde de kap niet weer om.

De datum voor mijn correctie operatie is bekend. Maandag 30 mei mag ik weer naar alle lieve mensen van de Kompaan in Ommen, best wel spannend.

Ik ga vaak buiten in de ren spelen, alleen is deze wel een beetje klein aan het worden voor ons vieren vinden wij, maar ik heb gehoord dat de hele tuin nog aangepakt wordt en dan schijnen wij ook een grotere ren te krijgen, daar kan ik mij nu al op verheugen.

We hebben er ook een nieuw “buiten” vriendje bij. Tommy, een zwart HTK katertje van een paar huizen verderop (is ongeveer mijn leeftijd) en hij komt geregeld bij de ren langs. Lucky en ik vinden dit wel interessant en proberen door het gaas heen te spelen en af en toe neusje, neusje te doen maar Joey en Ivian vinden het maar niets.

We wonen nu 3 weken in ons nieuwe huis en zijn al aardig gewend. De eerste 2 weken waren er nog dagelijks werkers over de vloer en dat vonden we allemaal wat minder leuk en hebben we vooral in de slaapkamer gebivakkeerd. Nu is het weer normaal en komen we alle vier ook weer gewoon beneden. We kunnen gewoon in onze ren, maar er is nu geen gedeelte met een dicht dak, dus als het regent willen we snel weer naar binnen. Ik kruip ook wel in het huisje van de krabpaal, want daar blijf ik ook lekker droog.

Mijn personeel heeft gebeld met de kliniek in Ommen en verteld dat ze dachten dat ik wel uit mijn nieuwe anus poepte (volgens mij niet, maar goed…. nu gebeurt er tenminste wel weer eens wat) en nu wachten we op de oproep voor mijn correctie operatie.

Na 3 dagen in ons nieuwe huis vond ik het wel weer tijd worden voor nog wat nieuws en besloot toen maar om, 6 mnd oud, voor de eerste keer krols te worden (wat dat dan ook in mag houden). Wel een aparte ervaring, ik ging heel raar met mijn achterlijf om hoog staan en met mijn achterpoten trappelen, maar iedereen was wel heel lief voor mij. Na een week was het weer over en toen kreeg ik een pilletje zodat dit niet weer zou gebeuren. Dat pilletje moet ik 1x per week slikken totdat ik gesteriliseerd ben. Dit gaat de dokter doen als ik ook mijn correctie operatie krijg.

De grote verhuisdag is aangebroken. Ik moet het eerst nog maar zien, want nu zitten we met z’n vieren “opgesloten” in een slaapkamertje. We horen constant mensen lopen en praten, maar niemand komt eens bij ons kijken of met ons spelen. Wij begrijpen hier niets van en Lucky is het hier dan ook niet mee eens en laat dit geregeld luidkeels weten. Mama, ik en Joey vinden het ook niet leuk, maar gaan gewoon slapen in een mandje.

Aan het eind van de middag kwam Ria mij medicijnen geven en toen zagen wij allemaal kans om uit de slaapkamer te ontsnappen. Wij gingen snel naar beneden, maar kwamen voor een vreemde verrassing te staan, alles was weg ???!!! Waar was onze krabpaal en alle meubels…., heel vreemd en toen ging Ria ook nog weer weg zonder ons mee te nemen. Ze beloofde ons wel dat ze ons ’s avonds nog op kwam halen. Ze wilden eerst het huis een beetje inrichten en al onze spulletjes een plaatsje geven en de ren plaatsen voordat wij ons nieuwe huis mochten verkennen.

’s Avonds om 20.00 uur was het dan zover, toen mochten we eindelijk mee. Er waren maar 3 reismanden, want iedereen had aangenomen dat ik samen met mama in 1 mandje zou gaan, maar omdat mama mij niet meer zo lief vindt als ik heel dichtbij kom, mocht ik samen met oom Lucky in een reismandje en dit vond iedereen prima zo.

Na een heel kort ritje kwamen we eindelijk in ons nieuwe huis. Dit was best spannend, we hebben met z’n allen heel nieuwsgierig de boel verkend, lekker gegeten en even in de ren gekeken en toen een lekker slaapplekje opgezocht. Onze mensen waren steeds in de buurt dus dat was vertrouwd genoeg.

De verbouwing schijnt een beetje uit te lopen, maar het is nog steeds de bedoeling dat wij het paasweekend gaan verhuizen. Ik verheug mij er wel op, een heel nieuw huis om te verkennen, voor nu vermaken wij ons wel met de dozen, die staan overal en kun je goed in en op klimmen. Sinds mijn operatie vindt mama mij helaas niet meer zo lief en daar begrijp ik niets van, maar ik blijf het gewoon proberen. Verder gaat het met mij wel OK, maar ik krijg wel steeds vaker een dag dat ik moeite heb met poepen en dat is wel lastig en mijn personeel is dan ook wel een beetje bezorgd over mij. Ze sporen mij aan om goed mijn best te blijven doen, want een operatie in verhuizingstijd is natuurlijk voor niemand ideaal. Ze hebben mij beloofd dat als we allemaal een beetje gewend zijn in ons nieuwe huis ze sowieso een afspraak voor mij gaan maken in Ommen.

Onze mensen zijn druk bezig in het nieuwe huis (en dit is geen grapje), maar ze vergeten ons gelukkig niet en ik krijg mijn medicijnen ook altijd. Als ik op de bak ga ligt er constant iemand op de neus voor om te kijken wat ik doe en waar het uitkomt, best wel irritant soms, maar ik trek me er meestal niets van aan. Af en toe heb ik een dag dat mijn ontlasting moeilijk gaat, maar meestal gaat het wel OK, ik weet natuurlijk ook niet beter. Mijn personeel denkt dat ik af en toe wel uit mijn nieuwe anus poep, maar klagen bij mij wel dat ze het niet zo goed kunnen zien.

Vandaag was het dus zover, de rit in de auto vond ik niet zo erg, want dit was al de tweede keer voor mij, dus ik wist wel hoe dat ging. Toen ik 8 weken was hebben de specialisten in Ommen bij mij een nieuwe anus opening gemaakt en toen moest ik proberen deze te gaan gebruiken in plaats van de “foute” opening, o.a. met behulp van 4x per dag laxeermiddel. Als ik groter was (min. 2 kg) mocht ik weer terug komen voor de definitieve correctie operatie.

Nu 16 weken oud en 2.1 kg zwaar gaat het gebeuren hopen we allemaal, helaas loopt het een beetje anders. Mijn ontlasting heeft de hele tijd gedacht waarom zal ik de nieuwe route nemen als de oude/bekende weg gemakkelijker gaat. Aangezien ik mijn nieuwe anus dus nog niet gebruikt heb is deze weer bijna dichtgegroeid en wilde de specialist de oude opening nog niet sluiten (gelukkig maar). Ze hebben mijn anus verder opgerekt en een beetje vel weggehaald en toen mocht ik weer naar huis met de opdracht deze nieuwe opening nu toch echt wel te gaan gebruiken. Ik weet niet waar iedereen zich zo druk om maakt, want het komt er toch “gewoon” uit, maar goed ik zal het proberen. Mijn personeel moet maar goed opletten waar het uitkomt en als duidelijk is dat ik mijn nieuwe anus gebruik mag ik weer terugkomen.

Morgen ga ik een lange autorit maken, want dan moet ik weer naar de dierenkliniek de Kompaan in Ommen. Waarom??? hoor ik jullie denken. Ik zal proberen dit aan jullie uit te leggen. In het stukje tekst waarin ik mij aan jullie voorstel zeg ik dat mijn mensen geen afstand van mij konden doen als eerstgeborene en dat is natuurlijk ook zo, maar er speelt ook nog iets anders. Ik ben geboren met een handicapje en mijn mensen vonden (gelukkig) dat zij mij alle kansen (operaties) moesten bieden om een leuk en gelukkig leven te kunnen leiden. Aangezien dit niet allemaal ging lukken binnen de eerste 13 weken mocht ik lekker bij mama blijven wonen.

Wat is er nu aan de hand. In de eerste plaats ik ben niet zielig en buiten mijn lichamelijk handicapje om ben ik nog geen seconde van mijn hele leven ziek geweest. Mijn mensen zeggen dan ook altijd dat ik een hele sterke en pittige tante ben. Ik ben echter geboren zonder anus opening en poep door mijn vulva.

Ik zal jullie eerst in grote lijnen even bijpraten wat er zoal in Hayfen Clan land heeft gespeeld nadat al mijn broertjes en zusjes eind januari verhuisd zijn.

Onze blikopeners hebben voor ons, en ook voor hun zelf natuurlijk, per 1 maart een nieuwe woning gekocht. Zij krijgen het de komende maanden dus heel erg druk met de verbouwing en de verhuizing die gepland staat voor het paasweekend en zij hebben mij (Jura dus) gevraagd om de komende tijd de website van nieuws te voorzien. Dit lijkt mij best nog wel lastig, want ik heb het nog heel erg druk met kitten zijn, maar nu al mijn broertjes en zusjes verhuisd zijn heb ik natuurlijk wel iets meer tijd over en zal ik dus mijn best gaan doen om iedereen die het wil lezen op de hoogte te houden van wat er zoal speelt in cattery Hayfen Clan.

Hallo allemaal, ik ben Jura. Wie het nieuws op onze website eind 2010 een beetje gevolgd heeft weet natuurlijk wie ik ben, maar voor de nieuwe lezers zal ik mij nog even voorstellen. Ik ben de jongste telg van Cattery Hayfen Clan en onze clan bestaat nu uit 2 castraten (oom Lucky en oom Joey), mijn mama Ivian en ik. Ik ben op 17 oktober 2010 als eerste van het eerste nestje van Ivian geboren en ons personeel kon mij daarom natuurlijk niet laten gaan (mag ik graag denken). Dat maakt mij dus wel de enige echte Hayfen Clanner van het stel en daar ben ik stiekem best een beetje trots op.